Rafael had zichzelf en mij uitgekleed , toen hij mijn ondergoed wilde uittrekken stopte ik hem. "Rafael stop.." Riep ik. "Wat zeg je?" Rafael's gezicht ging van verlangend naar woedend. "Ik.. Ik wil niet meer met je vrijen.." Stotterde ik.
Raf werd woedend en trok me bij mijn keel omhoog. "Raf.. alsjeblieft.. laat me gaan.." Smeekte ik. "Ik heb je genoeg kansen gegeven maar je leert het maar niet om die grote mond van je te houden , dus niet goedschiks , dan maar kwaadschiks." Riep hij.
Hij duwde me hard tegen de grond aan.. " Raf.. Alsjeblieft..het spijt me.. ik zal met je vrijen , ik doe alles wat je wil.." Smeekte ik hem weer. "Te laat schoonheid, we zullen dat mooie gezichtje van je eens gaan verbouwen , zodat zelfs ik niet meer met je wil vrijen!"
Rafael begon hard op me in te stompen, ik voelde het bloed langs alle kanten van mijn gezicht stromen. Ik wilde hem stoppen , hem terug slaan.. maar ik kon het niet , hij was te sterk.. Ik hoorde in de verte Vivienne schreeuwen. "RAFAEL! Stop! Je vermoord haar!" Daarna werd alles zwart..
"Mevrouw Barker? Mevrouw Barker kun je me horen?" Ik werd wakker van een vreemde stem die me riep.. Ik probeerde mijn ogen te openen.. ze waren zo zwaar en alles was wazig.. Ik kreunde.. "Mevrouw Barker? Ben je daar?" Daarna werd alles weer zwart..
"Mevrouw Barker! Kom op je moet bij ons blijven!" Ik probeerde mijn ogen open te houden. "Waar.. Waar ben ik?" Perste ik met veel moeite uit. "Mevrouw Barker, je bent bij het ziekenhuis , weet je wat er gebeurt is?" Ik schudde mijn hoofd.. ze mochten het niet weten.. Raf zou me vermoorden.. Opnieuw verloor ik mijn bewustzijn.
"Oh schatje.. Het spijt me zo.. word alsjeblieft wakker.."
"Dokter , alstublieft.. Zeg me dat het goed komt met haar.." Macy's moeder keek haar smekend aan. "Het spijt me mevrouw , we kunnen momenteel niets zeggen , het belangrijkste is dat ze wakker word nu.."
6 Maanden later..
"Ik denk dat jullie serieus moeten gaan nadenken over hoe het verder gaat , Er zijn 6 maanden voorbij en Macy ligt nog steeds in een coma, zonder enige vooruitgang.." De dokter stopte even met praten. "Ik denk dat het het beste is voor Macy zelf om de stekkers eruit te trekken."
Macy's moeder sprong op. "Nee , dat doen we niet! Dat zullen we nooit doen! Ze word wakker , ze heeft alleen wat tijd nodig om te herstellen!" Schreeuwde ze.
De dokter zuchtte. "Ik laat er jullie samen over praten , ik heb gezegd wat het beste lijkt volgens mij en de specialisten , het duurt te lang , hoe langer ze in coma blijft hoe groter de hersenschade is.." Ze draaide om en liep de kamer uit.
Macy's moeder liep naar haar man toe. "We doen het niet! Hoor je me! We gaan niet ons eigen kind vermoorden!" Schreeuwde ze tegen hem.
Macy's vader stond op. "Schatje, rustig blijven.. We zullen het niet doen.. Het komt goed met haar.. Uiteindelijk.." Hij nam haar in zijn armen.
"Mama?" Ik kreunde, ik was vast aan het dromen , maar ik dacht dat ik mijn moeder's stem hoorde..
"Oh Schatje! Je bent wakker! Oh Godzijdank!" Schreeuwde mijn moeder. Mijn ouders kwamen naar me toe rennen en begonnen me te knuffelen.
"Oh ik ben zo blij! Ik ga de dokter halen!" Mijn moeder was hysterische. 'Was ik wakker of was ik aan het dromen?' Ik kneep mezelf. 'Au! Oh God! ik ben wakker! Ik ben weg van Rafael!'
"Oh mijn lieve kleine meisje.. het spijt me zo.. ik heb gefaald ik kon je niet beschermen.." Mijn vader hield me stevig in zijn armen. "Het was niet jou schuld papa.. Ik had naar mama moeten luisteren en nooit weg moeten lopen.."
"Hallo Macy, ik ben dokter Salvator , Wat fijn dat je eindelijk wakker bent , we hebben hier lang op gewacht." Stelde de dokter zichzelf boor. "Lang op gewacht? Hoe bedoel je? Hoe lang ben ik hier al?" Ik keek iedereen vragend aan.
"Je hebt 6 maanden lang in een coma gelegen , maar gelukkig ben je weer wakker en ik kan zien dat je goed ben opgeknapt , we willen later wat testjes doen als je het goed vind maar voor nu brengen we je naar de afdeling zodat je wat kan rusten."
Ik lag in bed en sloot voor een moment mijn ogen , ookal had ik 6 maanden lang geslapen , ik was nog steeds erg moe en mijn lichaam deed pijn.. Ik wilde het niet , maar mijn gedachten gingen naar Rafael , 'waar zou hij zijn? Zou hij me zoeken?'