Ik was maar begonnen met hem een verhaaltje voor te lezen , ik had anders echt geen idee wat ik met zo'n klein mensje aan moest..
Hij had er alleen snel weer genoeg van en klom van de bank.
Waarna hij begon te krijsen. Ik stond op en pakte Raffie op, " Wat is er kleintje? Heb je misschien honger?" Ik zette hem terug op de grond en liep naar de koelkast.
'Melk.. hmm' Ik keek naar de houdbaarheidsdatum. 'Gelukkig , hij is nog goed!' Ik keek in de keukenkastjes of ik misschien iets van Brinta of zo kon vinden.. 'Hebbes! Peuterpap..'Ik haalde opgelucht adem. 'Wacht eens peuterpap? Waarom zou Raf hier peuterpap hebben?..' Ik voelde dat mijn hart begon te kloppen en ik kreeg het warm. 'Zou Raf ook?.. Nee dit was het huis van zijn broer dus waarschijnlijk is het gewoon voor Raffie.' Ik werd weer een beetje rustig en maakte het papje klaar.
"Kijk eens kleintje , voor jou." Zei ik terwijl ik hem het kommetje aan reikte. Raffie keek beteuterd naar het goedje maar begon het toch maar op te eten. De bel ging, ik stond op en liep naar de voordeur.
Er stond een vrouw met lange bruine haren voor me. "En wie ben jij dan? Zeker een van Kevin's sl*tjes, waar is hij en waar is Raffie?" Blafte ze. Waarschijnlijk was dit dus Raffie's moeder. "Uh.. nee ik ben Rafael's vriendin." Beet ik haar toe. "En Raffie is in de woonkamer ik heb de afgelopen uren gezorgd aangezien zijn vader en Raf zijn weg." Ik was een beetje gepikeerd blijkbaar waren alle vrouwen hier een van de..
Ze lachte. "Tuurlijk hij zal eens een uurtje met zijn zoon moeten spelen." \Ze liep langs me af naar binnen en pakte Raffie op.
Ze keek me ineens aan met een zorgelijke blik die alleen ouders hebben. "Hoe oud ben je?" Vroeg ze me. "16." Antwoordde ik haar. Ze zuchtte. "Als je slim bent meisje.. dan trek je hier de deur achter je kont dicht en neemt ver afstand van Rafael en zijn broer en alles wat er om hen heen hangt."
Daarna vertrok ze zonder verder nog iets te zeggen. 'Wat bedoelde ze hier mee?'
---
Mama omhelsde me en ik snikte nog een beetje na. "Rustig maar Raffie.. Het is al goed liefje." Fluisterde Mama in mijn oor. Ik droogde mijn tranen af en gaf haar een kus op haar wang. Ze lachte lief naar me. "Dankjewel mama." Lachte ik. Alleen mama kon me troosten als ik weer eens was gevallen.
Mijn vader en mijn grote broer Kevin stonden wat te praten in het water. Daar mocht ik nooit bij zijn , dat was grote mensen praat niets voor kleine oortjes zeiden ze dan altijd.
Ik was aan het randje van het meer gaan zitten toen Mama begon te roepen. "Anna? Anna!" Riep ze. Ze begon rondjes te rennen langs het water.
"NEEEEE!" Haar schreeuw raakte mij recht in het hart. "Florentino Anna ze ligt in het water!" Gilde ze tegen mijn vader. Mijn vader en mijn broer kwamen aangerend..
Mijn broer dook in het water en kwam boven met mijn zusje..
"O Florentino.., hoe kon dit gebeuren.. hoe kon ik zo stom zijn.." Snikte mama. "Elisa mijn liefste , het is niet jou fout.." Mijn vader nam mijn mama in zijn armen.
'Het was niet mama's fout het was mijn schuld! Als ik niet zo'n baby was geweest omdat ik was gevallen was mama niet afgeleid geweest en had Anna nog geleefd..' Schoot het door mijn hoofd.
Rafael schoot zwetend en hijgend omhoog.. "Wat is er? Schat?" Vroeg ik bezorgd. Hij zuchtte. "Niets, het was maar een nachtmerrie.." Stelde hij me gerust. Hij ging weer liggen en ik volgde waarna ik probeerde weer in slaap te komen. Maar iets zei me dat het meer was dan alleen een nachtmerrie..