Dit deel is in samenwerking met Simsbysharon, Davey is haar sim dus word zijn tekst door haar bepaald.
Ik werd wakker van geroep. "Mevrouw Barker? Bent u wakker?" Ik kreunde en duwde mezelf omhoog. "Ja.. Ik ben wakker.."
Ik rekte mezelf uit en keek naar buiten.. Het was heerlijk weer en ik lag hier binnen.. Een jaar of langer moet ik nu al van huis geweest.. 3 maanden in het paradijs.. ofja het gespeelde paradijs ben ik nu achter.. ik weet niet eens hoelang maar maanden in de hel.. en nu had ik 6 maanden in een coma gelegen.. 1 jaar van mijn leven vergooid.. 1 jaar die ik nooit van mijn leven meer vergeten zal..
"Macy ,dit is Davey. Hij gaat zomenteen wat testjes bij je uitvoeren is dat oké?" Ging de Dokter verder. De Arts die dus Davey heette stelde zich voor.. Ik knikte alleen maar diep van binnen was ik bang dat hij me wat zou aan doen net als Rafael.. Maar Ik kon er maar vanaf zijn. "Oke , kun je lopen of zullen we je met de rolstoel meenemen?" Vroeg de Dokter. "Natuurlijk kan ik lopen." Antwoordde ik stug. 'Wat was dat voor een vraag ik ben toch geen baby..'
Zo snel als ik opstond zo snel zakte ik ook weer door mijn benen. 'Wat is dit!?' Ik wilde mezelf omhoog duwen maar mijn benen wilde niet mee werken. Ik bleef stilletjes zitten en begon te huilen.
De dokter die zich voor had gesteld als Davey , kwam naar me toe gerend. "Ik help je overeind Macy! Zal ik toch maar een rolstoel halen?" Zei Hij. Ik knikte, Hij zag er aardig uit, maar dat leek Raf ooit ook.. Hij tilde me op en bracht me naar de rolstoel.
Hij zette me neer in de rolstoel en kwam voor me zitten. "Macy, ik ga je helpen.. We gaan het stapje voor stapje doen. Maar als aller eerst vind ik het belangrijk dat je mij leert vertrouwen! Dat zal best wat tijd kosten aangezien je verleden. Samen gaan we er voor zorgen dat je over een tijdje alles weer kan." Zei hij tegen me. Ik knikte zachtjes. "Waarom kan ik niet meer lopen? Zal ik nooit meer kunnen lopen?" Hoopvol keek ik hem aan , hopend dat hij zou zeggen dat het kwam doordat ik 6 maanden in bed heb gelegen.. Maar waarschijnlijk kon hij zonder die tests niet weten waar dit vandaan kwam..
"Je hebt 6 maanden stil in bed gelegen, dit is heel normaal Macy. Je lichaam moet er weer aan wennen om geheel te functioneren. Maar door goed te oefenen kun je straks weer gewoon lopen." Hij keek me glimlachend aan. Ik zuchtte en knikte, Davey stond op en begon de rolstoel te duwen..
We reden naar een ander kamertje waar een groot apparaat stond. Ik was erg zenuwachtig en bang voor wat er zou komen , ik denk dat hij het aan mijn gezicht zag want Davey stelde me gerust. "Kom!, Ik help je.. zet je voeten maar voorzichtig neer en hou mij goed vast dan gebeurd er niks, je kunt mij vertrouwen." Ik knikte onzeker. 'Dat zei Rafael ook ooit..' Toch besloot ik het er nu maar op te wagen wat had ik te verliezen?
Davey hielp me overeind, ik was bang dat ik zou vallen maar zijn grip voelde stevig aan. "Heel goed Macy! En nu voetje voor voetje gaan we rustig naar de scanner toe lopen." Moedigde Davey me aan.
Hij hielp me op het apparaat te gaan liggen. "Probeer nu maar 20 minuutjes heel stil te blijven liggen, Je kan dit Macy! Als we de testen binnen hebben kunnen we aan je revalidatie gaan werken." Davey lachte liefjes naar me. Als een boer met kiespijn lachte ik terug en knikte. "Oke , dat lukt me wel , het is niet dat ik ergens heen kan hé." Ik lachte een beetje en haalde mijn schouders op. Ik kon er maar beter om lachen.. Ik was zo zenuwachtig dat ik mijn tranen nauwelijks kon bedwingen.. Wat nou als het geen reactie op de coma was? Wat nou als ik nooit meer zou kunnen lopen? Dan had Rafael zijn zin.. Dan zou niemand me nog willen..
Davey vertelde me dat we voor de zekerheid ook nog even een röntgenscan zouden maken. Voor het geval dat zo zouden ze alles kunnen bekijken en zo dingen kunnen uitsluiten. Normaal moet je staan in zoiets maar aangezien dit niet ging mocht ik in de rolstoel blijven zitten.
Na de scan bracht Davey me terug naar mijn kamer. Hij pakte een stoel en kwam tegenover me zitten.. Hij keek me lief aan en vroeg of hij me wat mocht vragen.. Ik knikte. "Macy? Zou je mij willen vertellen wat er gebeurd is? Deze gebeurtenis zal vast traumatische voor je zijn.. Ik zou je hier graag mee willen helpen en zorgen dat je hier niet heel e leven dagelijks mee bezig hoeft te blijven. Het samen een plekje kunnen geven zodat je nieuwe mensen weer kunt vertrouwen.."
Ik twijfelde.. Kon ik hem vertrouwen? Ik zuchtte.. wat had ik te verliezen? Hevig snikkend vertelde ik mijn verhaal vanaf het moment dat ik Rafael ontmoette , het moment dat ik hem leerde kennen.. Onze eerste kus..Onze eerste keer.. de vakantie en.. Het moment waarop Kevin me verkrachtte.. het was zelfs de eerste keer dat ik echt had uitgesproken wat Kevin met me had gedaan.. Rafael's reactie daarop en wat hij toen met me deed.. Hoe hij me meenam naar de zaak.. Rafael's vriendin.. de vreemde mannen.. de man van de parkeerplaats.. en het moment waarop ik niet met Rafael wilde vrijen en hij me daarom zo had mishandeld..
Davey's gezicht bevroor.. Hij had me geen enkele keer onderbroken.. Hij zuchtte diep. "Macy.. ik.." Begon hij. "Ik ben er even stil van.. Wat een heftig verhaal en wat dapper dat je dit aan mij hebt durven vertellen."
Dit was de eerste keer dat ik mijn hele verhaal aan iemand had verteld.. Davey had beloofd dat hij het aan niemand zou vertellen zolang ik dat niet wilde.. Het was alsof er een last van mijn schouders viel.. en ik was moe.. moe van alles wat er was gebeurt.. zo moe.. dat ik in een diepe slaap viel..
Ik werd wakker van een drukkend gevoel op me, alsof er iemand op me zat. Ik opende mijn ogen en mijn hart sloeg over.. "Raf..wat.." Ik kon geen woord meer uitbrengen.. Rafael boog voorover en fluisterde zacht.. "Dag schoonheid.. ik zei toch dat je me nooit mocht verlaten.. Ben je vergeten wat je me hebt beloofd?"
Lachend duwde Raf zijn broek naar beneden. Ik wist niet of ik nu bang was of er toch nog van genoot.. 'Waarom gaf ik nog om deze jongen?'
Raf duwde zichzelf ruw bij mij naar binnen. Het deed zo'n pijn dat de tranen over mijn wangen rolden.
Raf kreunde. "Hmm schatje.. Wat heb ik je gemist.." Hijgde hij. Zonder te bewegen liet ik hem zijn gang gaan hopend dat het snel voorbij zou zijn.. Raf draaide me met een ruk om en kwam opnieuw hard bij me naar binnen. Ik liet een kreet gaan van de pijn. "Je geniet er ook van hé schoonheid.." Fluisterde Raf in mijn oor.
"Wat gebeurt hier!?" Mijn hart maakte een sprongetje bij het horen van Davey's stem. Met een ruk sprong Rafael op en trok zijn broek omhoog. "Niets hoor , wat verloren tijd inhalen met mijn meisje." Lachte Raf.
Davey keek me vragend aan, Ook Rafael keek naar me. "Toch schatje?" Vroeg hij uitdagend. Ik knikte.. Bang voor wat hij anders zou doen.
Toen Raf even de andere kant uit keek hoopte ik vurig dat Davey kon liplezen.. Want zonder geluid te maken zei ik hem angstig. "Hij is het." Blijkbaar was Davey inderdaad goed in lip lezen want op hetzelfde moment haalde hij uit en sloeg Raf met een volle vuist tegen zijn gezicht.
"Davey! Wat gebeurt hier!" Op hetzelfde moment kwam de arts binnen stappen. Ze sprong tussen beiden en keek Davey woedend aan , die alleen maar oog had voor Rafael , zijn ogen spuugden vuur. "Davey, meekomen naar mijn kantoor! Nu!" Schreeuwde de Arts.
Davey keek hoopvol naar mij. "Macy?" Maar ik durfde het niet.. Ik durfde de Arts niet te vertellen waarom Davey , Rafael had geslagen.. Zonder een woord te zeggen zat ik snikkend mijn hoofd te schudden..