Ik bekeek hem aandachtig.. hij leek op Raf.. maar hij was zoveel mooier.. hij was perfect.. hij is van mij..
Mijn vader kwam binnen gelopen. “Dag prinses , wat ben ik ongelofelijk trots op jou.” Ik glimlachte naar hem en keek terug naar het jongetje in mijn armen. “Wat is hij mooi hé pap.” Zei ik zachtjes. “Dat heeft hij van zijn opa.” Ik moest erom lachen.
”Pap?” Ik keek op naar mijn vader. “Ja meisje, ik weet wat je wil zeggen. Hij blijft bij ons , ik zal het José laten weten.” Ik liet een zucht ontsnappen en drukte het kleine kereltje dichter tegen me aan.
Ik werd wakker van mijn telefoon. *1 ongelezen bericht*
Wie zou dat zijn zo midden in de nacht?
‘Gefeliciteerd met onze zoon , ik heb gehoord dat hij op mij lijkt , dan is hij vast prachtig. Je ziet me gauw, Raf.’
Mijn hard begon te kloppen in mijn keel en mijn ademhaling versnelde. ‘Hoe? Hoe kon hij dit weten? Hij zat toch vast? Niemand wist het!’ Ik Raakte in paniek , en sprong zonder er bij na te denken omhoog.
Wie zou dat zijn zo midden in de nacht?
‘Gefeliciteerd met onze zoon , ik heb gehoord dat hij op mij lijkt , dan is hij vast prachtig. Je ziet me gauw, Raf.’
Mijn hard begon te kloppen in mijn keel en mijn ademhaling versnelde. ‘Hoe? Hoe kon hij dit weten? Hij zat toch vast? Niemand wist het!’ Ik Raakte in paniek , en sprong zonder er bij na te denken omhoog.
*auw!* Dat was pijnlijk. Ik strompelde naar het wiegje.. hij lag er nog.. opgelucht hield ik adem en de tranen begonnen over mijn gezicht te stromen..
”Mevrouw Barker? Alles oké? U mag helemaal nog niet alleen uit bed. Kom.” Een zuster kwam de kamer in gelopen en hielp me terug in bed. “Hé gaat alles wel Goed” Vroeg ze toen ze mijn tranen zag.
Ik knikte. “Ik had een nachtmerrie.. ze hadden hem meegenomen.” Zei ik terwijl ik mijn tranen af veegde. “Ach gossie , er kan hier niets gebeuren meissie , ik zal het wiegje naast je bed zetten dan kun je hem zo zien.” Ik glimlachte dankbaar.
Ik knikte. “Ik had een nachtmerrie.. ze hadden hem meegenomen.” Zei ik terwijl ik mijn tranen af veegde. “Ach gossie , er kan hier niets gebeuren meissie , ik zal het wiegje naast je bed zetten dan kun je hem zo zien.” Ik glimlachte dankbaar.
“Zo mag je lekker naar huis vandaag he meisje.” Zei mijn moeder tegen me. “En jij knappe kerel , jij gaat lekker met ons mee.” Zei ze tegen het kleine mannetje in haar armen. “Zeg..” Ze keek me even aan voordat ze verder ging. “Wat is eigenlijk zijn naam lieve mama?”
”Zijn naam?” Ik had helemaal nog geen naam.. ik heb er nooit bij stil gestaan.. dat wilde ik eigenlijk aan de pleegouders over laten.. maar nu wilde ik hem voor mezelf.. “Ja dit kleine kereltje moet toch een naam hebben.” Ik knikte..
”Wat vind je van Xavi?” Ze keek me aan. “Xavi? Ja.. dat vind ik een mooie naam.” Ze knikte. “Hallo lieve Xavi.” Zei ze lachend tegen hem.
Ik lag een beetje naar mijn kleine jongen te kijken.. Zijn haartjes waren donker , net als die van Raf.. Hij begon een beetje te kreunen , dat ging snel over in jengelen. “Hey kleintje , heb je honger?” Ik tilde hem op en nam hem mee naar beneden. “Zo kleintje , mama zal even je flesje gaan maken.” Zei ik terwijl ik hem in zijn box legde.
Ik was bezig zijn flesje te maken toen ik weer een sms’je binnen kreeg.
‘Hij lijkt inderdaad op mij, zal ik hem zijn flesje geven? Raf.’
Ik liet de fles uit mijn handen vallen en rende naar de huiskamer. Hij lag nog steeds veilig in zijn bedje. Ik liet mezelf op de grond vallen en begon te huilen.
‘Hij lijkt inderdaad op mij, zal ik hem zijn flesje geven? Raf.’
Ik liet de fles uit mijn handen vallen en rende naar de huiskamer. Hij lag nog steeds veilig in zijn bedje. Ik liet mezelf op de grond vallen en begon te huilen.
”liefje? Is alles oké?” Mijn moeder kwam van de trap af gelopen.. ik schudde mijn hoofd.. “Nee mama.. Raf..” Snikte ik.